Άλλες φωνές, άλλες ζωές

Ο υπνοθεραπευτής Τζό Κήτον έκανε 8000 επαναφορές στο παρελθόν.

Άλλες φωνές, άλλες ζωές

Από πολύ παλιά ήταν γνωστό ότι ορισμένοι άνθρωποι με τον υπνωτισμό μπορούν να ξαναγυρίσουν σε ένα είδος προηγούμενης ζωής. Όχι μόνο παίρνουν μια άλλη προσωπικότητα αλλά, όπως θα μας εξηγήσει ο Ντέϊβιντ Κρίστι-Μπάρρεϋ, μπορούν να περιγράψουν γεγονότα πού συνέβησαν στο παρελθόν με λεπτομέρειες πού τους είναι τελείως άγνωστες όταν βρίσκονται στη φυσιολογική τους κατάσταση.

Η επιστροφή σε υποτιθέμενες προηγούμενες ζωές με τον υπνωτισμό είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά ψυχικά φαινόμενα συγχρόνως όμως και από τα πιο προβληματικά. Κατά τα τελευταία 20 χρόνια το θέμα αυτό προβλήθηκε τόσο συχνά στο πλατύ κοινό με ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά προγράμματα, με άρθρα στις εφημερίδες και τα περιοδικά και με βιβλία πού έγραψαν οι ίδιοι οι υπνωτιστές ή οι συνεργάτες τους.

Όλοι θυμούνται ακόμα το βιβλίο του Μόρεϋ Μπερνστάϊν «Ψάχνοντας γιά τον Μπραϊντυ Μάρφυ», πού εκδόθηκε το 1965. Ιδιαίτερα κάθε φορά που η συζήτηση στρέφεται γύρω από το υπερφυσικό οι μαγνητοταινίες του Αρναλ Μπλόξχαμ που παρουσιάστηκαν στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, όπως και το βιβλίο του Τζέφφρεϋ  Ιβερσον «Περισσότερες ζωές από μία» είναι επίσης γνωστά. Πρόσφατα ο Πήτερ Μός συνεργάστηκε με τον Τζό Κήτον, τον καταπληκτικό στις παρατεταμένες ώρες ανθρώπινου υπνωτισμού, στο βιβλίο Συναντήσεις με το παρελθόν, που καταγράφει μαγνητοσκοπημένα αποσπάσματα από πειράματα με επιλεγμένους ανθρώπους δέκτες.

Θα πρέπει να ξέρουμε ότι η επαναφορά σε προηγούμενες ζωές με τον υπνωτισμό δεν είναι μια καινούργια ανακάλυψη, άλλα έχει μελετηθεί επί ένα σχεδόν αιώνα. Η πρωτοποριακή εργασία των πρώτων ερευνητών, που ένα μεγάλο μέρος της έχει χαθεί επειδή τότε δεν είχε ανακαλυφθεί το μαγνητόφωνο, έχει μεγάλη αξία για τους σπουδαστές της μετενσάρκωσης.

Ταξίδι στο παρελθόν

Ένα μέρος της γοητείας που υπάρχει στην επιστροφή στο παρελθόν με την ύπνωση είναι η ίδια η αβεβαιότητα που προκαλεί. Οι αποκαλύψεις είναι και θετικές και αρνητικές, μερικές ενισχύουν την πίστη αυτών που πιστεύουν στη μετενσάρκωση και προβληματίζουν τους σκεπτικιστές, ενώ άλλες μπερδεύουν τους πιστούς της και τους κάνουν να αμφιβάλλουν. Η θετική πλευρά είναι ότι το ξαναζωντάνεμα προηγούμενων υπάρξεων γίνεται με τόσο πειστικό τρόπο που ξεπερνά τις υποκριτικές ικανότητες των δεκτών στην κανονική τους ζωή, όταν δεν είναι υπνωτισμένοι, τόσο που οι παρατηρητές επανειλημμένα τονίζουν: «"Αν αυτό είναι ηθοποιία, ούτε ένας Λώρενς Όλίβιερ ή μια Σάρα Μπερναρ δεν θα μπορούσε να παίξει καλύτερα».

Θετική είναι, επίσης, και η συνέπεια που υπάρχει στις επανειλημμένες επιστροφές ορισμένων δεκτών στην ίδια ιστορική περίοδο, έτσι που να παρουσιάζεται ή 'ίδια προσωπικότητα με τον ίδιο τόνο φωνής χωρίς καμιά προσπάθεια ή δισταγμό. Ο δέκτης θυμάται τα Ίδια γεγονότα και περιστατικά ακόμα κι' όταν επίτηδες του υποβάλλονται παραπλανητικές ερωτήσεις γιά να τον παγιδέψουν. Αυτό συμβαίνει ακόμα και όταν μεσολαβούν χρόνια ανάμεσα στις συναντήσεις.

Η επαναφορά στο παρελθόν έχει άλλα δυό θετικά στοιχεία. Το πρώτο είναι ότι ορισμένα Ιστορικά δεδομένα, που προηγουμένως είναι τελείως άγνωστα τόσο στον υπνωτιστή όσο και στο δέκτη και επιβεβαιώνονται μετά από αρκετή έρευνα, αποκαλύπτονται από απαντήσεις σε γενικές ερωτήσεις. Παράδειγμα είναι η περίπτωση ενός από τους δέκτες του Τζό Κήτον, της  Ανν Ντάουλιγκ, μιας κοινής νοικοκυράς που, κατά τη διάρκεια 60 ωρών επαναφοράς στο παρελθόν με ύπνωση, έγινε Σάρα Οϋλλιαμς, ένα ορφανό κορίτσι που ζούσε σε μεγάλη αθλιότητα σε μια φτωχή συνοικία του Λίβερπουλ κατά το πρώτο διάστημα του 19ου αιώνα.

Όταν ρωτήθηκε τί συνέβαινε στο Λίβερπουλ το 1850, η Ανν Ντάουλιγκ ανέφερε την επίσκεψη μιας ξένης τραγουδίστριας που το όνομα της «είχε σχέση με κάποιο πουλί». Από έρευνα που έγινε αποκαλύφτηκε ότι η Τζέννυ Λίντ, το «'Αηδόνι της Σουηδίας», κατά την επιστροφή της από την Αμερική στη Σουηδία, έμεινε και τραγούδησε δυό βραδιές στην αίθουσα Συναυλιών του Λίβερπουλ τον Αύγουστο του 1850.

 Η Ανν Ντάουλιγκ γύρισε πίσω 100 χρόνια σαν Σάρα Ούΐλλιαμς πού έζησε στο Λίβερπουλ το 1850

Το δεύτερο θετικό στοιχείο της επαναφοράς στο παρελθόν με υπνωτισμό σχετίζεται με τις μικρολεπτομέρειες της γλώσσας που χρησιμοποιούσαν στο παρελθόν και που ο δέκτης μεταχειρίζεται με φυσικότητα όταν ξαναζωντανεύει τα παλιά. Τις λεπτομέρειες αυτές θα μπορούσε να τις είχε μάθει ό δέκτης τυχαία στην παρούσα του ζωή και να είχαν μείνει στη μνήμη του υποσυνείδητα, άλλα είναι απίθανο να τις είχαν διδαχθεί επίσημα άνθρωποι με συνηθισμένη μόρφωση.

Ό Ντέϊβιντ Λόου, ένα μέλος της 'Εταιρείας Ψυχικών 'Ερευνών, σε μια διάλεξη του ανέφερε την περίπτωση μιας γυναίκας που την επανέφερε σε πολλές προηγούμενες ζωές, μερικές από τις όποιες αποτελούσαν διαφορετικές γενιές της ίδιας οικογένειας (κάτι το ασυνήθιστο), και συνόδευε την ομιλία του με άφθονες μαγνητοφωνημένες συζητήσεις με προηγούμενες υπάρξεις.

Κατά τη διάρκεια μιας επαναφοράς στον 17ο αιώνα, ο Ντέϊβιντ Λάου ρώτησε τη γυναίκα πώς πρόφεραν τότε μια ορισμένη λέξη που περιείχε το γράμμα «W». η αυθόρμητη απάντηση της ήταν «νταμπλ-βέ» - όπως προφερόταν το «νταμπλ-γιού» την εποχή εκείνη. Η λεπτομέρεια αυτή, έστω μηδαμινή, έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στους ακροατές από όλες τις ημερομηνίες και τις γενεαλογίες που περιέχονταν στην Ιστορία, όσο σημαντικές κι' αν ήταν.

Πραγματικότητα ή φαντασία

Αλλά και η αρνητική πλευρά είναι υπολογίσιμη. Υπάρχουν πολλοί αναχρονισμοί, χοντροειδή Ιστορικά λάθη, στιγμές τρομερής άγνοιας και, με ορισμένους δέκτες, ασυνέπειες (αν και είναι μάλλον σπάνιες σε σύγκριση με τις στιγμές της συνέπειας).

Σε μια περίπτωση, μια γυναίκα που υποτίθεται ότι είχε ζήσει στον 19ο αιώνα ανέφερε τη λέξη «μπόϋφρέντ» που είναι μια μοντέρνα λέξη και έχει σχέση περισσότερο με το σεξουαλικό ενδιαφέρον προς μια γυναίκα. Ένας άλλος δέκτης που ξαναγύρισε πίσω στο 1830 ρωτήθηκε ποιος βασίλευε τότε στην Αγγλία, απάντησε «η Βασίλισσα Βικτωρία», αν και τότε βασίλευε ο Γεώργιος ο 4ος και θα βασίλευε για άλλα τέσσερα χρόνια ακόμα και κανείς δεν ήταν βέβαιος ότι θα τον διαδεχόταν ή Βικτωρία.

Μια συνηθισμένη δυσκολία στην τεκμηρίωση Ιστορικών γεγονότων είναι ή έλλειψη στοιχείων για την καθημερινή ζωή του κοινού άνθρωπου πριν από τον 19ο αιώνα.

Πώς προήλθε ο σύγχρονος υπνωτισμός

Ο υπνωτισμός εξακολουθεί και σήμερα να είναι παρεξηγημένος και στο μυαλό πολλών είναι συνδεδεμένος με αλχημείες και μάγους, γι' αυτό θα πρέπει να πούμε ποια είναι ή θέση του στη σύγχρονη σκέψη.

Ο μοντέρνος υπνωτισμός άρχισε με τον Φρανς Μεσμερ, έναν αυστριακό γιατρό του 18ου αιώνα. Είχε την εσφαλμένη εντύπωση ότι οι άνθρωποι διέθεταν μια δύναμη που μπορούσε να μεταφερθεί πάνω σε αντικείμενα όπως οι  σιδερένιες βέργες. Ο Μεσμερ «μαγνήτιζε» τις βέργες αυτές χαϊδεύοντας τις και μετά τις τοποθετούσε σε λεκάνες με νερό όπου οι άρρωστοι του βουτούσαν μέσα τα πόδια τους. Πολλοί ήταν εκείνοι που θεραπεύτηκαν δήθεν με τη μέθοδο αυτή.

Οι εξωφρενικές Μεσμερικές θεωρίες που περιείχαν αρκετή δόση αλχημείας, δημιούργησαν πολλούς εχθρούς   διάρκεια του 19ου αιώνα, κι' έτσι κάθε σοβαρός ερευνητής του υπνωτισμού καθώς και ελάχιστοι τολμηροί γιατροί που είχαν το θάρρος να πειραματιστούν πάνω σ' αυτόν συνάντησαν την αποδοκιμασία του κόσμου που κάποτε επεφύλασσε μόνο στις μάγισσες.

Η  Εταιρεία Φυσικών Ερευνών, που ιδρύθηκε στη Βρετανία το 1882, διόρισε μια επιτροπή για να ερευνήσει τον υπνωτισμό. Τα αποτελέσματα της έρευνας αυτής δεν ανακοινώθηκαν στο ευρύ κοινό παρ' όλο που έδειξαν ότι το φαινόμενο του υπνωτισμού ήταν μια πραγματικότητα, κι' έτσι διατηρήθηκε το μυστήριο γύρω από αυτόν, παρά την προσεχτική, αντικειμενική και επιστημονική αντιμετώπιση της εταιρείας. Σύντομα όμως η θεραπευτική αξία του υπνωτισμού έγινε παραδεκτή, ειδικά στις ψυχολογικές ανωμαλίες.

Μετά από πολλές έρευνες ανακαλύφτηκε ότι οι υπνωτισμένοι δέκτες μπορούσαν να υποβληθούν στην ιδέα να θυμηθούν τί ακριβώς συνέβαινε, ας πούμε, την ήμερα της πέμπτης επετείου των γενεθλίων τους, ή να γίνουν πάλι πέντε ετών και να ξαναζήσουν τη μέρα εκείνη.

Στη δεύτερη περίπτωση, που οι δέκτες μεταφέρονταν πίσω στη μέρα εκείνη, έγραφαν με τον τρόπο που έγραφαν τότε, ξαναζούσαν το άνοιγμα των πακέτων με τα δώρα τους, καθώς και κάθε στιγμή από το πάρτυ των γενεθλίων τους. Δεν μπορούσαν να ξέρουν τίποτε από όσα συνέβησαν μετά την πέμπτη επέτειο των γενεθλίων τους, έκτος αν τους οδηγούσε διαφορετικά ο υπνωτιστής τους. Ήταν σαν να έσβηναν όλες οι μετέπειτα εμπειρίες τους. Ό πρώτος άνθρωπος που πρώτος δοκίμασε την επαναφορά σε προηγούμενες ηλικίες ήταν ένας Ισπανός, ό Φερνάντο Κολαβίντα, το 1887.

Νεώτερες ανακαλύψεις οδήγησαν στην έρευνα της ζωής πριν από τη γέννηση. Ό Δρ Μόρτις Στάρκ μελέτησε τη δυνατότητα να επαναφέρει τους δέκτες του σε μια ζωή πριν από την παρούσα. Περίπου την ίδια εποχή, το 1911, ένας Γάλλος, ο συνταγματάρχης Άλμπέρ ντέ Ροσά, δημοσίευσε έναν απολογισμό επαναφορών σέ προηγούμενες ζωές που είχε συγκεντρώσει μέσα σε αρκετά χρόνια.

Ο θεραπευτικός ρόλος του υπνωτισμού

Η μέθοδος που εφαρμόζεται στην επαναφορά στο παρελθόν με τον υπνωτισμό είναι απλή. 'Αφού υπνωτίσει το δέκτη, ο υπνωτιστής τον μεταφέρει βήμα προς βήμα στην αρχή της τωρινής ζωής του, μετά μέσα στη μήτρα, και μετά τον καθοδηγεί να γυρίσει όλο και πιο πίσω έως ότου συναντήσει κάποια εμπειρία που να μπορεί να την περιγράψει. Αυτή η εμπειρία πολλές φορές είναι ή «ύπαρξη» σε μια ενδιάμεση κατάσταση, ανάμεσα στο θάνατο που σημαίνει το τέλος της προηγούμενης ζωής και τη γέννηση που σημαίνει την αρχή της τωρινής, άλλοτε πάλι εμπειρίες από την ίδια την προηγούμενη ζωή, που τη χρονική της περίοδο και τις συνθήκες μπορεί να φέρει στο φώς ο υπνωτιστής με κατάλληλες ερωτήσεις.

Η διαδικασία αυτή δεν χρησιμοποιείται απλώς για το ενδιαφέρον που παρουσιάζει ή για να αποδείξει ότι υπάρχει μετενσάρκωση -αλλά για θεραπευτικούς σκοπούς. Οι νευρώσεις και άλλες ψυχολογικές ανωμαλίες μπορεί να προέρχονται από τραύματα, που η ύπαρξη τους μπορεί να προκλήθηκε από σοκ ή άλλες εμπειρίες της παιδικής ή της νεανικής ηλικίας που το συνειδητό μυαλό του άνθρωπου δεν έχει τη δύναμη να αντιμετωπίσει. Για να θεραπευτεί η νεύρωση, το τραύμα πρέπει να ανακαλυφθεί και να αντιμετωπιστεί από τον ασθενή. Ο  υπνωτισμός είναι μια τεχνική που βοηθάει στην ανακάλυψη του.

Σύμφωνα με μια προέκταση αυτής της θεωρίας, οι νευρώσεις και οι φοβίες μπορεί να προέρχονται από τραύματα που δημιουργήθηκαν σε υποτιθέμενες προηγούμενες ζωές που αποκαλύπτονται με τον υπνωτισμό. Έτσι, ο τρομερός φόβος που μια γυναίκα αισθανόταν για το νερό προερχόταν από μια προηγούμενη ζωή της όπου υπήρξε σκλάβα σε μια γαλέρα και είχε πεθάνει φαγωμένη ζωντανή από τους κροκοδείλους ενός ποταμού, όπου την είχαν πετάξει δεμένη με αλυσίδες. Ένας άνθρωπος που τρομοκρατιόταν όταν κατέβαινε με το ασανσέρ είχε υπάρξει Κινέζος στρατηγός που είχε πεθάνει από ατύχημα πέφτοντας από μεγάλο ύψος.

Για το αν αυτές είναι αναμνήσεις πραγματικών περιστατικών του παρελθόντος, πολλοί είναι σίγουροι πώς είναι. Το μεγαλύτερο μέρος της έρευνας σ' αυτόν τον τομέα του υπνωτισμού στρέφεται από τους αντίθετους προς μια κατεύθυνση να βρεθούν άλλες εξηγήσεις από την περίπτωση της μετενσάρκωσης. 

Η πίστη στή μετενσάρκωση

Η πίστη στη μετενσάρκωση -ότι ή ψυχή του ανθρώπου ξαναγεννιέται πολλές φορές μέσα σε ένα άλλο σώμα ή σε άλλη μορφή - έχει τις ρίζες της βαθιά μέσα στο παρελθόν. Το δόγμα αυτό εμφανίζεται σε πρωτόγονες θρησκείες όπως των Ινδικών φυλών Άσάμ, Ναγκάς και Λουσές, που πίστευαν ότι μετά το θάνατο η ψυχή έπαιρνε τη μορφή ενός εντόμου. Η φυλή Μπακόγκ στο Μπόρνεο πίστευε ότι οι νεκροί μετενσαρκώνονταν σε ένα είδος ζώου που ήταν κάτι μεταξύ αρκούδας και γάτας. Οι γυναίκες της φυλής Κικούγιου της Κένυας συνήθως προσεύχονται σε ένα μέρος που «κατοικείται» από τις ψυχές των προγόνων τους γιατί πιστεύουν ότι για να μείνουν έγκυες πρέπει να μπει μέσα τους μια ψυχή των προγόνων τους.

Σύμφωνα με τις βουδιστικές και Ινδουιστικές θεωρίες ο άνθρωπος ή η ψυχή του ξαναγεννιέται σύμφωνα με τις επιτεύξεις που πέτυχε στην προηγούμενη ζωή του. Αλλά σε ορισμένες αιρέσεις του  Ινδουισμού πιστεύουν ότι ό άνθρωπος δεν είναι απαραίτητο να πάρει ανθρώπινη μορφή στην επόμενη ζωή του. Αν στην προηγούμενη ζωή του είχε κάνει κακές πράξεις ή εγκλήματα ήταν πιθανό να ξαναγύριζε σαν κάκτος, βάτραχος, σαύρα ή σαν κισσός! Οι Βουδιστές πιστεύουν ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από στοιχεία όπως: σώμα, αίσθηση, αντίληψη, παρόρμηση, συναίσθημα και συναίσθηση που αποχωρίζονται μετά το θάνατο. Το άτομο παύει να υπάρχει σαν άτομο και μια καινούργια ατομική ζωή ξαναρχίζει σύμφωνα με την ποιότητα της προηγούμενης ζωής του, έως ότου στο τέλος να μπορέσει να φτάσει στην τελειότητα και τη νιρβάνα.

Ενώ η μετενσάρκωση δεν αναφέρεται στα κείμενα του Δυτικού πολιτισμού παρά μόνο στους μεταγενέστερους αρχαίους Έλληνες και Λατίνους συγγραφείς, η ιδέα χρονολογείται από τον 6ο αιώνα π.Χ. τουλάχιστον. Εμφανίζεται στα γραπτά των 'Ορφικών, που φαίνεται ότι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη φιλοσοφία του Πυθαγόρα. Ο Πυθαγόρας πίστευε ότι η ψυχή είχε «πέσει» στην ύπαρξη μέσα στο σώμα και ότι έπρεπε να μετενσαρκωθεί σε άλλες μορφές για να ελευθερωθεί. Ο ίδιος υποστήριζε ότι είχε προϋπάρξει κι' άλλες φορές από τις οποίες τη μια ήταν στρατιώτης στο Τρωικό πόλεμο.

Ο Πλάτων είχε επηρεαστεί πολύ από τις απόψεις των 'Ορφικών και των Πυθαγορείων και στο τελευταίο μέρος της Πολιτείας του αναφέρει τη μετενσάρκωση. Η ψυχή , κατά τον Πλάτωνα, είναι αθάνατη, ο αριθμός των ψυχών καθορισμένος, και η μετενσάρκωση συμβαίνει ταχτικά. Αν και η ιδέα αυτή απορρίφτηκε από τον Αριστοτέλη και τις ιδέες των Στωικών, η σκέψη αυτή του Πλάτωνα υιοθετήθηκε από νεώτερες φιλοσοφικές σχολές όπως των Νεοπλατωνιστών. Στη χριστιανική εκκλησία η πίστη αυτή υπήρχε σε ορισμένες αιρέσεις Γνωστικών κατά τον πρώτο αιώνα μετά Χριστό και από τους Μανιχαίους κατά τον τέταρτο και πέμπτο αιώνα. Αλλά η ιδέα αποκηρύχτηκε από   κορυφαίους  θεολόγους της εποχής και το 533 μ.Χ. ο Αυτοκράτορας Ιουστινιανός καταδίκασε τη μετενσάρκωση.

Σήμερα ο άνθρωπος της Δύσης έχει κάποια δυσκολία να καταλάβει την Ανατολική αντίληψη της μετενσάρκωσης. Τα περισσότερα Δυτικά θρησκευτικά δόγματα δέχονται την άποψη ότι το άτομο διατηρεί τη μοναδικότητα του μετά το θάνατο, και βρίσκουν την ιδέα της επιστροφής στη ζωή σαν ζώο ή φυτό τελείως ξένη. Το 1917 η Ρωμαϊκή Καθολική 'Εκκλησία καταδίκασε την ιδέα σαν αιρετική.

Οι περισσότεροι υποστηρικτές της μετενσάρκωσης υποστηρίζουν τώρα ότι η επιστροφή σε προηγούμενες ζωές με τον υπνωτισμό αποδεικνύουν την ύπαρξη της.

Η μάχη του Mαριγνανο

Θυμόταν άλλες δέκα ζωές

Ή μαντάμ Τ., γυναίκα ενός στρατιώτη και μητέρα ενός μόνο παιδιού, είχε ευαίσθητη υγεία και όταν ήταν μικρή «αντιπαθούσε την ιστορία». Ο συνταγματάρχης ντε Ροσά την έκανε να επιστρέψει σε δέκα προηγούμενες ζωές της, σε μερικές από αυτές με κάθε λεπτομέρεια.

Στην πρώτη ζωή της είχε πεθάνει οκτώ μηνών. Μετά έζησε σαν μια κοπέλα που λεγόταν Ιριζέ στην επαρχία Ιμόντο κοντά στην Τεργέστη. Μετά έγινε άντρας, ο Έσιος, 40 ετών, που σχεδίαζε να σκοτώσει τον Αυτοκράτορα Πρόβο για να τον εκδικηθεί που είχε πάρει την κόρη του Φλορίνα.

Η τέταρτη ζωή ήταν ενός Φράγκου πολεμιστή, του Καρλομε, που είχε συλληφθεί από τον 'Αττίλα στο Σαλόν-σύρ-Μάρν το 449 μ.Χ. Ακολούθησε η ηγουμένη Μάρθα, που γεννήθηκε το 923 μ.Χ. και τυραννούσε μικρές κοπέλες σε ένα μοναστήρι μέχρι το 1010. Την ηγουμένη διαδέχτηκε η Μαριέττα Μάρτιν, 18 ετών το 1300, κόρη κάποιου που ήταν στην υπηρεσία του βασιλιά - που επονομαζόταν «ο ωραίος Φίλιππος».

Η μαντάμ Τ. μετά έγινε Μισέλ Μπερρύ, που σκοτώθηκε όταν ήταν 22 ετών το 1515 στη μάχη του Mαριγνανο. Η ζωή αυτή ήταν πολύ λεπτομερειακή, αρχίζοντας από τα 10 του χρόνια όταν άρχισε να μαθαίνει ξιφομαχία, συνεχίστηκε όταν ήταν νεαρός ακόλουθος στην αυλή των Βερσαλλιών και της Σορβόννης και είχε διάφορες ερωτικές περιπέτειες, έως ότου πήρε μέρος στη μάχη του Γκινεγκάτ της Νορμανδίας σε ηλικία 20 ετών.

Μετά την όγδοη ζωή σαν σύζυγος και μητέρα 30 ετών το 1702, η μαντάμ Τ. ξα-ναέγινε άντρας, ο Ζύλ Ρομπέρ. Ο Ζύλ ήταν 38 ετών το 1776 και ένας «κακός» μαρμαροτεχνίτης. Πάντως ένα από τα αγάλματα του έφθασε μέχρι το Βατικανό.

Ό Ζύλ Ρομπέρ μετενσαρκώθηκε σαν Μαργαρίτα Ντυσέσν, είχε γεννηθεί το 1835, και ήταν κόρη ενός μπακάλη στην όδό Καζέρν της Μπριανσόν. Πήγε σχολείο στην οδό Γκαργούϊγ. Η έρευνα έδειξε ότι το σχολείο υπήρχε, άλλα ποτέ δεν υπήρξε κανέναν μπακάλης με το όνομα αυτό στην οδό. Κατά τα άλλα οι περιγραφές της μαντάμ Τ. για τα άλλα μέρη ήταν ακριβείς.

«Ανεξήγητο».