Translate -TRANSLATE -

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016

ΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ κα. ΡΙΤΣΑ ΜΑΣΟΥΡΑ





ΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ 
κα. ΡΙΤΣΑ ΜΑΣΟΥΡΑ
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΠΟΥ ΒΡΗΚΑ

Γράφει η Ρίτσα Μασούρα
Οι φωτογραφίες είναι από το Schwäbisch Hall στο γερμανικό κρατίδιο της Βάδης- Βυρτεμβέργης. Τις τραβήξαμε το 2012, την περίοδο που η Γερμανία είχε ξεκινήσει την προσπάθεια "επαγγελματικού προσηλυτισμού" επιστημόνων από τις χώρες του Νότου και εμείς, υπό την ιδιότητα των δημοσιογράφων είχαμε αναλάβει ρόλο "μεσολαβητού". Ο ρόλος μας ήταν να γράφαμε στις εφημερίδες ή τα μέσα που εργαζόμασταν, με διευθύνσεις, με στοιχεία κλπ. ώστε όποιος ενδιαφερόταν να αναζητούσε πληροφορίες. 


Εκείνες τις ηλιόλουστες μέρες στο Schwäbisch Hall είδα από κοντά πόσο οργανωμένα λειτουργεί το σύστημα, πώς μαζεύουν όλους τους ξένους στο Γκαίτε και τους διδάσκουν τη γλώσσα, πόσο συντεταγμένα τους κατευθύνουν και πώς τους περνούν το μήνυμα ότι η νέα τους πατρίδα θα τους προσέξει ιδιαίτερα. Κάποιος αξιωματούχος μάλιστα θυμάμαι πολύ καλά πως είχε πει το εξής : μας ενδιαφέρει ο Έλληνας επιστήμονας να έρθει εδώ όχι για τρία ή τέσσερα χρόνια, αλλά για να εργαστεί, να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια, να ριζώσει. 


Σε εκείνο το ταξίδι γνώρισα Έλληνες γιατρούς που δήλωναν πολύ ευχαριστημένοι από τη δουλειά τους στα νοσοκομεία. Όπως επίσης γνώρισα επικεφαλής οικογενειακών επιχειρήσεων όπου ήταν εμφανής η προσπάθεια προβολής μιας εικόνας ισορροπίας ανάμεσα στο αφεντικό και τον εργαζόμενο, παρ' ότι είδα και πολλούς εργάτες σε απίστευτα σκληρές, αδιανόητες για μένα εργασίες. Όμως, καθώς γυρίζαμε από γραφείο σε γραφείο, από γεύμα σε δείπνο κλπ. δεν είχα αντιληφθεί το πόσο χάλια τελικά ήταν πίσω μου η δική μου πατρίδα και πόσο οι Γερμανοί βιάζονταν να αρπάξουν τα "κεφάλια" και να τα εκμεταλλευτούν. Το λέω γιατί ήμουν σε μια κατάσταση, θα τολμούσα να πω εύχαρη.
Σήμερα, ανασύροντας εικόνες και μνήμες αναρωτιέμαι πώς αφήσαμε την πατρίδα να κατρακυλήσει έτσι και πώς απογυμνωθήκαμε από ταλαντούχους ανθρώπους για τους οποίους κανείς δεν κούνησε ούτε το μικρό του δακτυλάκι για να τους κρατήσει. (Δεν έμαθα ποτέ πόσοι Έλληνες ήρθαν σε επαφή με τις αρχές της πόλης κι αν τελικά βρήκαν δουλειές).
facebook/Ritsa Masoura

Δεν υπάρχουν σχόλια: