Θα αποδεχθεί ο κ. Αναστασιάδης τη “μοίρα” του, όπως την προδιέγραψαν οι ξένοι;
Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Την περασμένη Πέμπτη πραγματοποιήθηκε ακόμα μία συνάντηση του
Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας με τον ηγέτη των κατεχομένων,
Μουσταφά Ακιντζί. Και, για μία ακόμα φορά, γίναμε μάρτυρες μίας
προσπάθειας ωραιοποίησης των πραγμάτων, παρά το γεγονός ότι οι διαφωνίες
ήταν πολύ πιο έντονες από τις προηγούμενες φορές.
Ο κ. Νίκος Αναστασιάδης χαρακτήρισε θετικό το κλίμα στις
διαπραγματεύσεις. Και μόλις άκουσα την προεδρική δήλωση, είπα -και
φαντάζομαι και πολλοί άλλοι άνθρωποι- ότι ο Πρόεδρος έγινε πια
«προβλέψιμος». «Και τι σημαίνει αυτό;» θα αναρωτηθείτε. Γιατί το λέμε
άραγε εμείς οι δημοσιογράφοι για τους ηγέτες, και όχι μόνο… Ο
χαρακτηρισμός αφορά αυτούς που έχασαν την εκρηκτικότητά τους, αλλά και
την αίγλη τους. Και είναι το χειρότερο πράγμα για έναν πολιτικό. Να
αποδέχεται τη «μοίρα» του, όπως την προδιέγραψαν άλλοι.
Είναι φανερό ότι ο κ. Αναστασιάδης προστατεύει ακόμα αυτό που
ονομάζει διαπραγματεύσεις, αν και είναι «διάλογος κωφών», διότι προφανώς
ελπίζει πως ο ξένος παράγοντας θα επηρεάσει την Τουρκία, αυτή θα
αλλάξει στάση και θα δώσει εντολή στον υποτακτικό της στην Κύπρο να
υποχωρήσει, ώστε να εξευρεθεί λύση και να κλείσει ο κύκλος της τραγωδίας
που ξεκίνησε με την τουρκική εισβολή του Ιουλίου του 1974.
Ανέμενα ότι μετά το ξεσάλωμα του κ. Ακιντζί, την τελευταία εβδομάδα
του χρόνου, και την προσβολή που επιχείρησε εναντίον του Προέδρου της
Κυπριακής Δημοκρατίας καταθέτοντας ιδέες που υπό άλλες συνθήκες θα
τορπίλιζαν τον «διάλογο κωφών», θα αντιδρούσε ο κ. Αναστασιάδης.
Αντίθετα, η στάση του είναι περίεργη, γι’ αυτό ανέφερα παραπάνω ότι
έχασε την αίγλη του. Δεν είναι δυνατόν να ξεσπά και να οργίζεται στους
κλειστούς τοίχους του Προεδρικού Μεγάρου και να μην απαντά στις
προσβολές του κατοχικού ηγέτη. Τέλος πάντων, από τη στιγμή που δεν
χρησιμοποιεί τα… τασάκια στις συνομιλίες του με τους ξένους και λοιπούς
ανόητους διαπραγματευτές δεν είναι ο Αναστασιάδης που γνωρίζουμε. Πώς
συγκρατείται μπροστά στις ανοησίες που ακούει από τον κ. Ακιντζί, πώς
δεν εκνευρίζεται όταν τον θεωρεί και βλάκα. Διότι όσα λέει ο κατοχικός
ηγέτης προσβάλλουν τη νοημοσύνη του κάθε ανθρώπου, πόσω μάλλον όταν η
αναφορά γίνεται για τον κ. Αναστασιάδη.
Ο Πρόεδρος είπε ότι υπάρχει αλληλοκατανόηση των δυσκολιών που
αντιμετωπίζει η κάθε πλευρά. Και στέκομαι σε αυτή τη δήλωση, επειδή
κατέφυγα σε ψυχολόγο για να μου επιβεβαιώσει το νόημά της. Μου είπε,
λοιπόν, ότι όταν ένας ηγέτης, μετά από πολλούς μήνες διαπραγματεύσεων,
το μόνο που έχει να πει είναι ότι βρίσκονται στο στάδιο αλληλοκατανόησης
των δυσκολιών, τότε είναι σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Είναι η παραδοχή
του πως τίποτα δεν πάει καλά. Δήλωσε επίσης και τα εξής:
«Σε αυτό το πλαίσιο, προσπαθούμε να βρούμε τρόπους, ώστε, χωρίς
να παραγνωρίζονται οι ανησυχίες της μίας πλευράς, να μην παραβλέπονται
θέματα που προκαλούν ανησυχία στην άλλη πλευρά. Αρκεί, εκεί που υπάρχουν
θέσεις, οι οποίες δεν συνάδουν με τις βασικές αρχές μιας βιώσιμης και
λειτουργικής λύσης, να ξεπεραστούν τα εμπόδια με προτάσεις που θα
ανταποκρίνονται στα πραγματικά δεδομένα και όχι στα προβλήματα του
παρελθόντος».
Η ανάλυση της παραπάνω φράσης είναι εντυπωσιακή κατά τη γνώμη του
συνομιλητή μου. Στην ουσία, ο κ. Αναστασιάδης παραδέχεται το αδιέξοδο,
διότι τα όσα περιγράφει προσπαθεί ο ίδιος να τα κάνει και τα ανατρέπει ο
απέναντί του, ο «λάτρης της ειρήνης» Ακιντζί. Ο Κύπριος Πρόεδρος, με
λίγα λόγια, βλέπει προς το (κοινό) μέλλον, ενώ ο Ακιντζί στο παρελθόν.
Τι είναι αυτό που αποφεύγει να τονίσει ο κ. Αναστσιάδης; Ότι ο ίδιος
είναι έτοιμος για τον πικρό, ή όπως άλλως θέλετε πέστε τον, συμβιβασμό,
αλλά οι Τούρκοι απαιτούν «τα πάντα όλα». Τουτέστιν, να μας κατεβάσουν το
παντελόνι…
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας γνωρίζει
πως για να επιτευχθεί λύση του Κυπριακού αυτός πρέπει να υποχωρήσει. Την
ίδια στιγμή επιμένει εσχάτως ότι η λύση πρέπει να βασίζεται σε αρχές
και όχι σε προκαθορισμένες θέσεις. Τα δύο δεν συμβιβάζονται, δεν
συμβαδίζουν, και ο κ. Αναστασιάδης πρέπει να το λάβει σοβαρά υπ’ όψιν.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και αυτός ο βασανιστικός ισχυρισμός ότι
παίζεται ένα θέατρο και ότι ο Πρόεδρος είναι αποφασισμένος να φτάσει
μέχρι το τέλος. Εάν συμβαίνει αυτό, είναι ένα τεράστιο και θανάσιμο (για
την πατρίδα μας) λάθος.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η «μπίλια»… κάθισε, που λένε και οι
τζογαδόροι, και το κόστος της λύσης αναμένεται να κυμανθεί γύρω στα 32
δισεκατομμύρια. Εξωφρενικό το ποσό και ΠΡΕΠΕΙ να το πληρώσει η Τουρκία.
Ως γνωστόν, ο κ. Ακιντζί πρότεινε να πληρώσουμε το 80% του ποσού εμείς
και το υπόλοιπο η κατοχική δύναμη.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στη
συνάδελφο Mαρία Αντούνα αλλά και στο ΚΥΠΕ που επανέφεραν στην
επικαιρότητα ένα από τα μεγαλύτερα δράματα της κυπριακής τραγωδίας: Τους
βιασμούς των Ελληνοκυπρίων γυναικών από τους Τούρκους εισβολείς, το
καλοκαίρι του 1974. Με την ελπίδα ότι δεν θα παρεξηγηθώ, οι βιασμοί των
γυναικών ίσως να είναι μία πτυχή της ιστορίας μας, που ξεπερνά και το
δράμα των αγνοουμένων. Καθημερινά αυτές οι άμοιρες γυναίκες ξαναζούν τις
φρικιαστικές στιγμές στα χέρια των στρατιωτών του Αττίλα. Μπορεί το
θέμα να μην αρέσει στους λάτρεις της «όποιας λύσης», διότι χαλά το δήθεν
όμορφο κλίμα των διαπραγματεύσεων… Αλλά είναι μία ανοικτή πληγή που
σίγουρα δεν θα κλείσει ποτέ για τις βιασθείσες γυναίκες και τους
συγγενείς τους. Θα μου πείτε: Μόνο οι Αττίλες βίασαν; Οπωσδήποτε είναι
ένα ζήτημα που πρέπει να εξεταστεί, διότι -εκείνη την εποχή- μερικοί
δικοί μας, ευτυχώς πάρα πολύ λίγοι, ζήλεψαν τη… «δόξα» των στρατιωτών
του Αττίλα. Αλλά, ισοψηφισμοί δεν χωράνε εδώ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου