ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Το νόημα της ψήφου...

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

 

Το νόημα της ψήφου...

 

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Θυμάμαι τον Μάιο του 1976, συνόδευα ως δημοσιογράφος τον Ηλία Ηλιού σε μια συγκέντρωση της μεταπολιτευτικής ΕΔΑ, η οποία αγωνιζόταν να υπάρξει ανάμεσα στα δύο κομμουνιστικά κόμματα. Ο Νέστορας της Αριστεράς, αναφερόμενος στην τότε ΕΟΚ, είπε: «Οι έλληνες εργαζόμενοι, σε συνεργασία με τους εργαζόμενους όλης της Ευρώπης, θα δίνουν μάχη για τη μετατροπή της Ευρώπης των μονοπωλίων σε Ευρώπη των εργαζομένων…». Βεβαίως, ο αξέχαστος Ηλιού, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η Ευρώπη σε μερικά χρόνια δεν θα ήταν μόνο των «μονοπωλίων», αλλά ετοιμαζόταν, με τη Γερμανία από πίσω, να μεταβληθεί στη χειρότερη δικτατορία, που θα μας έφερνε νέα Κατοχή με το ευρώ. 

Τώρα, ο Αλέξης Τσίπρας, με τις πρώτες δηλώσεις του, μετά την περιφανή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, ισχυρίσθηκε ότι «κάτι αρχίζει να αλλάξει στην Ευρώπη». Ας μην είναι τόσο αισιόδοξος! Να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, ξεκινώντας από γενικές παρατηρήσεις: Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί, στην ουσία, προσωπική νίκη του Τσίπρα. Ο λαός τον εμπιστεύτηκε για τρίτη φορά και περιμένει να μην προδοθούν οι προσδοκίες του. Μεγάλη ήταν και η επιτυχία των Ανεξάρτητων Ελλήνων, που διέψευσαν τα δυσμενή προγνωστικά των διαφόρων δημοσκοπήσεων. Η παρουσία του Πάνου Καμμένου στη νέα κυβέρνηση έχει ιδιαίτερα βαρύνουσα σημασία και αξία. Η Λαϊκή Ενότητα απέτυχε, κυρίως διότι δεν κατόρθωσε να δώσει στον κόσμο να καταλάβει ποιος ήταν ο «άλλος δρόμος» για τον οποίο μιλούσε. Ανοίχθηκε σε «βαθιά νερά», χωρίς να ξέρει κολύμπι. Μιλούσε -σωστά- για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, περισσότερο από διαίσθηση, χωρίς να έχει μελετήσει όμως σε βάθος ούτε καν το βιβλίο του διακεκριμένου οικονομολόγου Νίκου Ιγγλέση για την «Επανάσταση του GREXIT». Η επιχειρηματολογία απουσίαζε από τις ομιλίες των στελεχών που έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος, το ΚΚΕ απέδειξε για μια ακόμη φορά τη μονολιθικότητά του και την παντελή έλλειψη πολιτικής σκέψης. Περιφρονώντας τα παραδείγματα από το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, επέμεινε πεισματικά στην «πολιτική μοναξιά» του και αρκέσθηκε «στα φράγκα του», με τους παραδοσιακούς του οπαδούς του 5%. Εάν έκανε συμμαχία με τον Π. Λαφαζάνη, θα κέρδιζαν την 4η θέση, την οποία τώρα ο κ. Κουτσούμπας χάρισε στο ΠΑΣΟΚ της Φώφης. Το γεγονός ότι το ΚΚΕ πήγε πιο κάτω από το διάτρητο ΠΑΣΟΚ, με το αμαρτωλό παρελθόν, αποτελεί προσωπική ήττα για τον κ. Κουτσούμπα. Ένα μόνο ιστορικό παράδειγμα να θυμίσουμε από τα εκατοντάδες που αγνοεί ο γραμματέας του ΚΚΕ. Πριν από 60 χρόνια, τον Σεπτέμβριο του 1955, ο Νίκος Ζαχαριάδης ήλθε σε επαφή με τον Γεώργιο Καρτάλη, εξέχουσα μορφή του κεντροαριστερού χώρου και συμφώνησαν για ευρύ κεντροαριστερό σχήμα, με προσπάθεια να πάρει όσο μεγαλύτερη έκταση γινόταν. Το σχέδιο υλοποιήθηκε έναν χρόνο αργότερα, στις εκλογές του 1956, με τη Δημοκρατική Ένωση, υπό τον Γέρο Παπανδρέου. Ύστερα από 60 χρόνια, τον Σεπτέμβριο του 2015, ο κ. Κουτσούμπας δεν μπόρεσε ούτε καν με το παλιό του στέλεχος, τον Λαφαζάνη, να υλοποιήσει στοιχειώδη συμμαχία που θα ανέβαζε τα ποσοστά του. Απώλεσε ακόμα και παραδοσιακά «κάστρα» του, όπως το Περιστέρι, τη Νίκαια, τον Πειραιά και πολλές άλλες λαϊκές περιοχές. Η εργατική τάξη έστρεψε τα νώτα στο ΚΚΕ, διότι αυτή η ηγεσία του χρεοκόπησε.

Ας έλθουμε όμως στα πραγματικά προβλήματα. Οι εχέφρονες δεν ζαλίζονται από τους πανηγυρισμούς. Δεν διαφεύγει της προσοχής τους ότι οι εκλογές προκηρύχθηκαν προτού ενσκήψει το τσουνάμι του νέου φρικτού Μνημονίου. Σε διαφορετική περίπτωση, εάν είχαν φανεί τα δολοφονικά «προαπαιτούμενα» των εταίρων, τα αποτελέσματα της κάλπης δεν θα ήταν τα ίδια. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξαντλεί τις υποσχέσεις του στην πάταξη της διαπλοκής. Το πρώτο όμως που ενδιαφέρει τους πολίτες είναι το Μνημόνιο, για το οποίο κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα και τα μικρά μνημονιακά δεν είπαν λέξη προεκλογικά, αλλά ούτε και τώρα ανέφεραν οτιδήποτε. Ο Αλέξης Τσίπρας, τις πρώτες ώρες των ενθουσιασμών, με τα νικηφόρα μηνύματα, είπε ότι διαψεύσθηκαν εκείνοι που μιλούσαν για «αριστερή παρένθεση στην εξουσία» και ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει». Το ευχόμεθα. Αλλά ο λαός δεν έχει τις ίδιες αντοχές με τον ΣΥΡΙΖΑ και το Μνημόνιο μπορεί να τον εξοντώσει. Κατά την προεκλογική περίοδο, ο αφέντης Γιούνκερ προειδοποίησε ωμά: «Αναμένω πλήρη εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων». Και αξίωσε από τον υπόδουλο λαό μας: «Δεν μπορούμε να έχουμε ετερόκλητες απόψεις»! Όσο για τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, τον αναιδή Βέμπερ, τον οποίο είχε κατακεραυνώσει στις Βρυξέλλες ο Τσίπρας, βγήκε τώρα χαιρέκακα και έκανε λόγο για «μεταστροφή του Τσίπρα» και πανηγύρισε για την «αποτυχία της αριστερής πολιτικής» στην Ελλάδα και στην Ισπανία! 

Οι ψηφοφόροι, που έδωσαν ακόμα μια ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να πεισθούν ότι έχουμε αριστερή κυβέρνηση και ότι δεν έχει μεταλλαχθεί σε ένα «βολικό» για την Ευρώπη «σοσιαλδημοκρατικό» σχήμα. Ο Αλέξης Τσίπρας, που διαθέτει ηγετικά χαρίσματα και είναι ευφυής και ταλαντούχος, ασφαλώς γνωρίζει ότι η Δημοκρατία, ο Σοσιαλισμός, τα θεμελιώδη δικαιώματα και όλες οι μεγάλες πολιτικές κατακτήσεις των πολιτών είναι καρποί της αντίστασης κατά του καπιταλισμού και των αντιδραστικών δυνάμεων. Η ιστορία της Αριστεράς είναι συνδεδεμένη με τους αγώνες των εργαζομένων. Σήμερα, ακόμα και τα στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα έχουν καταπατηθεί κατά τον χειρότερο τρόπο από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια ένωση που δεν είναι δυνατόν να αποτελεί «ταμπού». Το παλαιό καραμανλικό «σλόγκαν», που έλεγε ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν», είχε κατακριθεί από όλη την τότε αντιπολίτευση. Το ίδιο -και περισσότερο- άστοχο «σλόγκαν» είναι ότι «ανήκομεν» οπωσδήποτε στη γερμανική Ευρωζώνη. Το «ανήκομεν» σημαίνει υποταγή δουλική και είναι απαράδεκτο για αριστερό κόμμα. Φοβούμαι ότι, διεθνώς, η Αριστερά λησμόνησε την ιστορία της ως αντιστασιακής και επαναστατικής πολιτικής δύναμης και μεταλλάσσεται μέσα στο ευρωπαϊκό γκέτο.

 Ο Ολάντ είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνεται τώρα τον ρόλο του μέσα στα πλαίσια της «ρεαλιστικής» ευρωπαϊκής Αριστεράς. Τέτοια όμως «ρεαλιστική» Αριστερά δεν έχει σχέση με την πραγματική Αριστερά. Ο Τσίπρας δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα που του στήνουν οι ευρωπαίοι δυνάστες. Ο λαός έχει στηρίξει σε αυτόν τις ελπίδες του. Ας μη διαψεύσει τις προσδοκίες του βασανισμένου κόσμου. Το ότι έχουμε πάψει να είμαστε ελεύθερο κράτος αποδεικνύεται και από τη θρασύτατη παρατήρηση του Σουλτς, ο οποίος πήρε στο τηλέφωνο τον Τσίπρα για να τον… «μαλώσει» επειδή κάνει κυβέρνηση με τον Πάνο Καμμένο και όχι με κάποιον αρχηγίσκο της εμπιστοσύνης των κατακτητών. Γυρίσαμε δηλαδή στην εποχή του Πιουριφόι, το 1950, της στυγνής αμερικανοκρατίας, που αντικαταστάθηκε από την επονείδιστη «ευρωκρατία». 

Το πραγματικό νόημα της ψήφου της 20ής Σεπτεμβρίου είναι ότι ο δοκιμαζόμενος λαός μας περιμένει από τον Τσίπρα να ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙ στις εκτελέσεις των Ελλήνων από τα «προαπαιτούμενα», τις «μεταρρυθμίσεις» και την άγρια φοροκαταιγίδα που διατάσσουν τα στρατεύματα κατοχής του Δ’ Ράιχ. Να μη μας θεωρούν οι σατανικοί «εταίροι» ως «δεδομένους». Αυτού του είδους η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν σημαίνει τίποτα για τους πατριώτες, δημοκράτες, αριστερούς και για κάθε τίμιο Έλληνα. Πολιτική μας πρέπει να γίνει αυτό που έλεγε ο Λένιν: «Η ανάγκη να προκαλείς έστω και την ελάχιστη ρωγμή στον αντίπαλο». Και εμείς οφείλουμε να αγωνιστούμε για να προκαλέσουμε ρωγμή στην Ευρωζώνη, με όποιο κόστος απαιτείται. Διαφορετικά, να μην περιμένουμε να μεταβληθεί η Ευρώπη των μονοπωλίων σε «Ευρώπη των εργαζομένων». Δεν θέλουμε «ρεαλιστική» Αριστερά, αλλά αγωνιστική. Έχει πολύ δίκιο ο καθηγητής κ. Γιώργος Κασιμάτης, που τονίζει ότι: «Η σημερινή Αριστερά θα πρέπει να ξαναθυμηθεί τη σημασία και τη δύναμη της Ιστορίας. Η Ιστορία αφήνει πίσω της τάφους με κουφάρια νεκρών, που την άφησαν. Μαζί της παίρνει μόνο όσους της μένουν πιστοί». Μέσα στην Αριστερά αναζητούμε τους πιστούς στην Ιστορία… 

"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"